บทที่ 18 ไม่รู้เหมือนกัน

ดวงตากลมเบิกกว้างขณะคนมาใหม่ถูกกระหน่ำ อัดด้วยมัดแกร่งพละกำลังเท่ากัน หน้าหันทุกครั้งที่ถูกกระแทก เธอไม่ได้ห้ามเพราะยังงุนงง หากแต่ได้ยินเสียงแว่วเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์เป็นระยะๆ จึงเปลี่ยนท่าทางความตกใจจากการยกเท้ากระโดดขึ้นโซฟา ถลาเข้าหายังโทรศัพท์นั้น โน้มหน้าลงดูจอซึ่งนอนแอ้งแม้ง เมื่อเห็นชื่อปล...